مسجد حافظ (اولاد ذکور)
Mosque Hafez Bonab
مسجد حافظ در داخل کوی حافظ یا محلّۀ اولاد ذکور قرار گرفته است. سرستون‌های این مسجد نیز از سرستون‌های حجمی و مقرنس‌کاری با چوب لمبهکاریشده ساخته شده و سنگ های زیرستون نیز حجاری شده و قدیمی هستند.
گفته می‌شود این ستون‌ها و سرستون‌ها در قدیم از مساجد دیگرِ شهر به این مسجد آورده شده اند. متأسّفانه سرستون‌ها، که اکنون روی با مادّه و رنگ شیمیایی نقوش گل و بوته اجراء شده است، معلوم نیست در اصل چه رنگ و نقشی داشته اند. تعداد این سرستون‌ها در این مسجد نُه عدد است که برخی از آنها در طرح و سبک چوب‌کاری با یکدیگر و حتّی با سرستون‌های مساجد دیگر شهر تفاوت دارند. همان طوری که اشاره شد، در زیر هر ستون پایه و سنگ زیرستون حجاریشدهای وجود دارد.
خیری در جلد دوّم ستاوندهای چوبی دوره صفویه می‌نویسد:
شایسته است شهرستان بناب در کنار بسیاری از اشتهارها و شاخص‌های فرهنگی، هنری، اقتصادی، شهر‌نشینی و محیط زیست سالم خود به عنوان «شهر ستاوندهای چوبی دورۀ صفویّه» نیز شناخته شده و سیل ایران‌گردان و جهان‌گردان و علاقه‌مندان به میراث‌های فرهنگی و پدیده‌های هنری و معماری را به این شهر نامی سرازیر گرداند و این توفیق ممکن نخواهد شد، مگر با همّت بیشتر مردم و مسئولین و متولیان مستقیم حفاظت و نگهداری میراث‌های فرهنگی و مدیران اجرائی، عمرانی و آموزشی فرهنگی شهرستان بناب و استان، در راستای حفاظت و نگهداری مستمرّ و اصولی این آثار ظریف، حساس و آسیب‌پذیر، و نیز افزایش آگاهی‌های مردمی نسبت به ارزش و اهمّیّت گنجینه‌های با اهمّیّت موجود در کنار محلّ زندگی، فعّالیّت‌های اقتصادی و آیین‌های عبادی خود.[۱] و ……………………………
متأسّفانه این مسجد در اواخر سال ۱۳۸۹ توسّط هیئت امنای محلّه تخریب شد و ادارۀ میراث فرهنگی نتوانست مسجد را به سبک معماری اسلامی و سنّتی بازسازی و یا نگهداری نماید. تنها کاری که انجام شد این بود که سرستون‌های این مسجد به مسجد روستای ازویش بناب، واقع در ۵ کیلومتری سمت شمال شرقی بناب، انتقال یافتند و چوب‌کاری و مقرنس‌کاری و تخته‌های لمبه‌کاری شده از سرستون‌ها جدا
و ………………….
ادامه در کتاب دو جلدی نگاه نگاره ها ، ( به همراه عکس های مرمتی و نقشه ی بناها )
شبستان مسجد کوی حافظ بناب (نام قدیمی محلّۀ اولاد ذکور)
Mosque Hafez Bonab
ادامه در کتاب دو جلدی نگاه نگاره ها ، ( به همراه عکس های مرمتی و نقشه ی بناها )
[۱]. خیری ۱۳۸۶، ۵۳