یک ضرب المثل🌸هامنی بَزَر اوزی لوت گَزَر🌸. *-(همه را بزیبایی می آراید، خودش عریان می گردد).
🙏- تقدیم به همه ی انسان هایی که بانام کارگر در جای جای این جهان
آبادی، آسایش و آرامش می آفرینند.
🌺- به نظر حقیر ضرب المثل، به زیبایی و با ظرافت تمام به صورت “معمّا” طرح شده و ادیبان از ترس اربابان با بهترین مشابه ممکن “سوزن” را جایگزین کرده اند.
👏- بزرگان اقوام، عصاره ی عمر رفته را به محک عمل آزموده اند و نتیجه را در گنجینه فرهنگ و ادبیّات ایران به ارمغان گذاشته اند. کاری است مشکل، مشکل از این بابت که این جملات، باید کوتاه، ساده، مغز دار، به یاد ماندنی، جامع، درست، عامه پسند، با بار صداقت، که بتواند در زمان ها و زبان ها بموقع جاری گردد.
🔥- در واقع برزگان قوم، مناره ای روشن کرده اند تا رهروان برای یافتن آبادی، راه گم نکنن. اینگونه پیام ها راهبردی و برای اصلاح مسیر و کاستن از اشتباهات تکراری است، تا آزموده را دیگر بار نیازمآیند.
🔸- بنظر مصداق این ضرب المثل قشر بزرگی از کارگرانی است که همه جای دنیا را با مشقّت و سختی به زیبایی می سازند. کارگرانی که سنگینی کار روزانه، با دستمزدی کم، آرامش و آسایشی برایشان نمی گذارد
🔸- زحمتکشانی که از کوچکترین وسائل زندگی تا ساختمان های سر به آسمان کشیده، که همگان به شکوهش انگشت تحسین به دندان می گیرند. ساخته کارگرانند. آنچه می سازند، خود ندارند.!!
💐- در پس زیبایی خانه ها، ساختمان ها، جاده ها، شهرها و گلرنگ نقش و نگار فرش ها، رنگ گرفته از خون زخم دست کارگران است.
🔸- ویرانه های ناشی ازجنگِ جنگ افروزان، سلطه طلبان، متجاوزان در نظام های برده داری مدرن، به دست کارگران به کرّات ساخته می شوند.
*- کارگران محکومانِ همیشه محروم تاریخند. چرا که اگر کارگر “جان” گیرد، دامان نگیرد، نباید جهانِ اربابان بی کارگر بماند.
🌲- کارگرانی که پینه ی دستانشان، نه از جنسِ پینه ی پیشانی ریاکاران است و نه از آقازاده های دزد و اختلاسگر، که ثروت و سرمایه کشوری با ولع در “توبره” کرده اند.
کارگرانی که خاکی خاکند و با دستان پاک، بوی گرد و خاک را به خوبی می شناسند، رنگ خون زخم هایشان، حنای دستانشان است.
