🌲 – به افتخار هنرمندان شهرمان: (قسمت دوم)
خصوصاً جناب آقای حبیب اصغری و برادران
💐- حقیر سال ۱۳۶۵ در ارشاد مراغه کار می کردم، جوانی که بر سر و صورتش گرد و غبار خستگی نشسته، از پله های اداره ارشاد بالا آمد. دیدم استاد صبور، عاشق هنر، هنرمند شهرمان جناب حبیب اصغری است.
👈- گفت یک مرکز موسیقی برای آفرینش لحظه های شاد، آرامش در روح و روان مردم، نشاندن یک لبخند در لبان همشهریانم، باز کرده ام.
اما عده ای انگار با اذیّت من و بستن این مکانِ فرهنگی و هنری “هویّت ” می یابند و اینگونه می خواهن خود را مطرح کنند. نه مجوزی می دهند و نه راحتم می گذارند. علاقمند به این مرغ بال شکسته زمین گیر شده، هستم. اگر بتوانم کمکش کنم، دوباره بال می کشد، آزادانه در آسمان اوج می گیرد، پشتک می زند، می رقصد و برای مردمم آواز می خواند.
👈🏽 – استاد راست می گفت. در فضای ایجاد شده ی آن زمان، هوا بسیار طوفانی و گردو غبار بود، نفس ها را می برید.
آن زمان هر شهر برای خود تصمیم گیران خود خواسته ای داشت. نوارِ و آلات موسیقی، دستگاه پخش ویدئو، قاچاق بود. موسیقی به زشت ترین واژه ها و آلات موسیقی، نفرین شده ی روی زمین تبدیل شده بود. دست زدن به نوعی ممنوع بود. کوبیدن موسیقی دست آویزی شده بود برای مطرح شدن عده ای.
🔸- در این اوضاع و احوال تار و تاریک و ترسناک، استاد دنبال مجوز موسیقی می گشت؟!!
گفتم رفتن در این راه بس دشوار است، (شبِ تاریک و بیمِ موج و گردابی چنین هایل… حافظ). گفت می دانم، امّا سخت گرفتار در گرداب عشق موسیقی ام، اگر این مرغ نتواند بخواند، طبیعت هم با او می میرد.
👏- عشق دل ها را تسخیر می کند. اندکی صبر و صحبت، مجوز صادر و آرامش و رضایت معشوق حاصل شده. امّا او به خوبی می دانست که راهی دراز و پر خطر، در پسین روزهای این پرواز و آواز در کمین است. برای عده ای تکلیف است نگذارند از هیچ مرغی آوازی برخیزد. این مجوز تنها می توانست عصای دست استاد باشد تا قدم هایش را با احتیاط و بآرامی بر دارد.
👏- استاد و دیگر اساتید هنرمند شهرمان، صبورانه با وقار و متانت هنریشان، اوضاع را به خوبی مدیریت، و فضا را برای آواز دوباره ی مرغان باز کرده اند.
🌼 -یک تشکر ویژه هم حقیر به استاد بدهکارم. سال ۱۳۸۴ استاد با تحمّل زحمات زیاد کلیه آلات موسیقی موزه مردم شناسی بناب را با بزرگواری تامین کرد. (پایانی)
علی اصغر بالغ
بازنشسته میراث فرهنگی بناب
🌼☘️🍃🙏🙏🍃☘️🌼